Emanet

Bir kız çocuğu var
Oturuyor bankta
Gece yarısını vururken
Yağmurun altında sırılsıklam
Belki 15 yaşında belki 30
Gözyaşları cesaret edemiyor akmaya
İçine süzülüyor yavaşça, sinsice, tam kanayan yaranın üstüne.
Tuz, acı, kan...
Dışardan bakanlar görmesini istediği şeyi görüyorlar
Öfke, hırs, tutku, şehvet, güç...
O ise içinde yaşıyor acıyı, çaresizliği, yalnızlığı
Bir kadın geçiyor önünden
Belki 45 belki 18
Topuğunun sesiyle... tak... tak... tak...
Tıpkı hayatın içinden geçtiği gibi hızlı
Tıpkı kızını deştiği gibi yavaş ve emin adımlarla
Tutku dolu, öfke dolu, şehvet dolu.
Ama güçsüz.
Egosundan nasibini alacağını bile bile...
Ne hayatlar kararttığını bile bile...
Pişman! Pişman olduğunu itiraf edemeyecek kadar pişman.
Geçip gidiyor
Kız kararsız, çaresiz...
Gözler bile yalan söylüyor
Hayat tokatlıyor
İnsan seline bakıyor, kol kola insanlar geçip gidiyor
Arada insanlar onun bankına uğruyor, biraz kalıp gidiyor...
Ama o hala bankın üstünde yalnız, ıslak ve üşümüş
Bu acılar artık bitecek!
Ona hayat veren kadın,
Emanetini geri aldı.