Herşeyin özetiydi sanki o küçük yeşil yaprak. Yeşil bir pelerin giymiştim üstüme ve oturduk fiziğin çimlerinde. Sen ve ben... Her zaman istediğin gibi, hayallerindeki gibi. Sırtıma vuran güneş o soğukta içimi ısıttı, sıcacık şeyler söylemek istedim sana ama olmadı. Buz gibiydik bugün biz seninle. Pelerinime ve aynı renkteki yeşil yaprağa rağmen... Çok fazla konuşamadım, sesim de çıkmadı zaten. Çıkmaması da işime geldi, söylenecek çok birşey yok. Koskoca yıllar geçmişti ama sanki o kadar çabuk geçmişti ki bize haksızlık etmişti... O an durup senin ela gözlerinin içine bakıp: "herşey çok güzel olabilirdi" demek çok ağır ve arsızca geldi, söylemedim ben de.
Ama öyleydi. Herşey mükemmel olabilirdi. Kime sorarsan sor. "biz" mükemmeldik. Olmadı. Olamadı... Bir insana en çok acı veren şey bu olabilir: bir yere kadar sevilmek... "seni çok seviyorum, bana bunu yapıncaya kadar." "seni çok seviyorum, benden bunu beklemediğin sürece."
"Seni çok seviyorum, zamanımı çalmadığın, hasta olmadığın, ilgi beklemediğin sürece." bu olamazdı bizim cümlemiz. Bu olamazdı senin gözlerindeki sevgi. Bu olamazdı. Sen bu adam değildin, olamazdın... O'sun. Tebrikler, sabrımdan geriye birşey kalmadı. Benden geriye de sadece şu yeşil yaprak kaldı... Bugün bana verdiğin yaprak... İlk günlerdeki gibi... O yaprak hala durur bir kitabın arasında. Şimdi geriye dönüp baktığımda gördüğüm güzel anılar canımı yakıyor, üzülüyorum o zaman. Ve hayaller, onlar da yakıyor canımı. Hala yapamadıklarımız. Devrim'e bile gitmedim daha. O kadar ısrar etmiştin, gitmedim. Hep ertelemek istedim. Bunu da ertelemek istediğim gibi, yani bu günü. Ama geldi işte o gün. Gözlerindeki hüznü gördüm, rahatlamayı da... İşin içinden çıkamıyorum artık. Senden sonra herşey bana zor geliyor artık. Daha şimdiden.
Şimdiden özledim. Şimdiden...
Mutlu ol.
Hoşçakal...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder